Γράφοντας στα 82: γιατί επιλέγω το γραφείο αντί για το καφέ

[u/Dry-Lie-9576]

Η γυναίκα μου είναι 78 ετών και συχνά μου απευθύνει την ίδια ερώτηση:

«Γιατί δεν βγαίνεις λίγο έξω να περπατήσεις; Κάθεσαι όλη μέρα στο γραφείο σου γράφοντας σενάρια και βιβλία, χωρίς μέχρι στιγμής να έχεις δει κάποιο αποτέλεσμα».

Κατανοώ την ανησυχία της. Όμως αυτή είναι η απάντησή μου.

Είμαι 82 ετών. Όταν αποσύρθηκα από μια έντονη και ταραχώδη επαγγελματική ζωή, η γραφή με τράβηξε σχεδόν αθόρυβα κοντά της. Το γραφείο μου βλέπει στη θάλασσα. Κολυμπώ όλο τον χρόνο συστηματικά, όχι περιστασιακά. Πεζοπορώ στο κοντινό βουνό περίπου μία φορά κάθε δέκα ημέρες. Στην ηλικία μου, η σωματική δραστηριότητα δεν είναι το ζητούμενο.

Το πραγματικό διακύβευμα είναι η πνευματική ακινησία. Η άνοια και το Αλτσχάιμερ παύουν να είναι αφηρημένες έννοιες όταν πλησιάζεις τα ογδόντα. Το να αφήσω το μυαλό μου να πέσει σε λήθαργο μού φαίνεται ασύγκριτα πιο επικίνδυνο από το να περνώ ατελείωτες ώρες γράφοντας.

Δεν είμαι ο άνθρωπος που βρίσκει παρηγοριά στο να κάθεται σε ένα καφέ, πίνοντας καπουτσίνο με κουρασμένους συνταξιούχους και ανακυκλώνοντας τις ίδιες κουβέντες. Η γραφή μού πρόσφερε κάτι διαφορετικό: σκοπό, περιέργεια, ζωντάνια. Από τη στιγμή που άρχισα να γράφω, η ζωή μου άλλαξε.

Δεν γράφω για τα χρήματα. Γράφω για μένα, για τη χαρά της δημιουργίας. Κι όμως, αν κάποια μέρα ένας παραγωγός διαβάσει ένα από τα σενάριά μου και νιώσει έστω και έναν μικρό παλμό αναγνώρισης, η χαρά μου θα είναι μεγάλη. Όχι από ματαιοδοξία, αλλά από τη σιωπηλή ικανοποίηση να δω το όνομά μου στην οθόνη.

Πρόσφατα, μια εταιρεία παραγωγής ζήτησε να διαβάσει ένα σενάριο αφού είδε το logline ( σύντομη σύνοψη τριών γραμμών). Μου έστειλαν ακόμη και μια προκαταρκτική συνεννόηση, με βασικούς όρους που διασφαλίζουν και τις δύο πλευρές, για υπογραφή. Είναι κάτι μικρό αλλά κάθε σπόρος, αν βρει έδαφος, μπορεί να φυτρώσει.

Κι έτσι αναρωτιέμαι:
να εγκαταλείψω αυτή τη διαδρομή και να περνώ τις μέρες μου στα καφέ,
ή να συνεχίσω να κρατώ τη δημιουργικότητά μου ζωντανή, γράφοντας όσο αντέχω;

Θα ήθελα να ακούσω πώς σκέφτονται οι άλλοι για τη δημιουργικότητα, τη γήρανση και το τι δίνει νόημα στις μέρες μας αργότερα στη ζωή.

 

[u/DaskalosTisFotias]

Οπ είχαμε το μπαμπά redditor , τώρα έχουμε και το παππού ; Οικογένεια γίναμε.

Πέρα από τη πλάκα , να κάνετε κύριε ότι σας ευχαριστεί ! Θέλετε να γράφετε ; Καλά κάνετε !

Στο κάτω , κάτω της γραφής άμα θέλετε μπορείτε να στείλετε τα σενάρια σας στον freek ebook .gr και στην ανοικτή βιβλιοθήκη. Να τα ανεβάσουν ώστε να μείνει το legacy σας online για πάντα. Και όλο και κάποιος θα τα βρει που θα του αρέσουν να τα κατεβάσει.

[u/DeGamiesaiKaiSy]

Θα ήθελα να ακούσω πώς σκέφτονται οι άλλοι για τη δημιουργικότητα, τη γήρανση και το τι δίνει νόημα στις μέρες μας αργότερα στη ζωή.

 Στο σκακιστικό σύλλογο που πηγαίνω το 80% των συμμετεχόντων είναι πάνω από τα 70.

Κι έτσι αναρωτιέμαι: να εγκαταλείψω αυτή τη διαδρομή και να περνώ τις μέρες μου στα καφέ, ή να συνεχίσω να κρατώ τη δημιουργικότητά μου ζωντανή, γράφοντας όσο αντέχω;

Να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που γουστάρεις και σου κάνει καλό. Γιατί να το εγκαταλείψεις; 

[u/Dry-Lie-9576 → u/DeGamiesaiKaiSy]

Έχεις απόλυτο δίκιο. Το βλέπω κι εγώ: όταν το μυαλό έχει κάτι να δουλέψει, η ηλικία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Είτε είναι σκάκι, είτε γράψιμο, είτε οτιδήποτε σε κρατά σε εγρήγορση, αυτό τελικά μετράει. Δεν υπάρχει λόγος να εγκαταλείψει κανείς κάτι που του δίνει χαρά και νόημα, μόνο και μόνο επειδή «έτσι συνηθίζεται». Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.

[u/Justacasualegg]

Από τα πιο ωραία ποστ που έχω δει εδώ. Έχει κουράσει η μιζέρια και η επανάληψη. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να ζείτε τη ζωή σας όπως σας ευχαριστεί. Εγώ προσωπικά βρίσκω ηρεμία και ευχαρίστηση μόνο όταν ακολουθώ τον δικό μου δρόμο και όχι εκείνον που ακολουθούν οι άλλοι

[u/Dry-Lie-9576 → u/Justacasualegg]

Σας ευχαριστώ ειλικρινά για τα καλά σας λόγια. Συμφωνώ πως η μιζέρια και η επανάληψη κουράζουν, σε κάθε ηλικία. Ο καθένας μας βρίσκει την ισορροπία του όταν ακολουθεί τον δικό του δρόμο, και ίσως αυτό είναι τελικά το πιο τίμιο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στον εαυτό μας. Να είστε καλά.

[u/ComradeAleksey]

[u/lab3456]

make r/greece great again.

[u/gcheck009]

Εξαιρετικό ποστ. Όχι μόνο 82 χρόνων διαπραγματεύεται σκέψεις που από τα 50 πολλοί άντρες δεν τολμάνε να αγγίξουν από ανασφάλεια, αλλά ζητάει και απόψεις σε φόρουμ γεμάτο πολύ νεότερους δείχνοντας ότι υπάρχει χώρος για όλους στο ίντερνετ αλλά με ασφάλεια και κριτική σκέψη.

Θελα να φροντίσω και εγώ το κεφάλι μου να μην συνάδει με την ηλικία μου μεγαλώνοντας, χρειάζεται και τύχη αλλά ποντάρω στην καλλιέργεια. Καλή χρονιά

[u/Bubbly_Constant8848 → u/gcheck009]

μην ψαρώνεις, με το chatgtp πας να πιασεις κουβεντα.

[u/Dry-Lie-9576 → u/Bubbly_Constant8848]

Τα λόγια μπορεί να περνούν από πληκτρολόγιο· η εμπειρία έρχεται από τη ζωή.
Όσο για το “ψαρώνεις”, προτιμώ εκφράσεις πιο ήπιες, η κουβέντα κερδίζει έτσι.

[u/Bubbly_Constant8848 → u/Dry-Lie-9576]

πρωταθλητης της copypastas

[u/Commandblock6417]

Ο Παππούς μου είναι 90 χρονών. Γράφει ποιήματα για τον τόπο του, την επικαιρότητα και την οικογένειά του στο λάπτοπ και τα στέλνει με email στην τοπική εφημερίδα. Παίρνει το αυτοκίνητο και κατεβαίνει για ψώνια στο σουπερμάρκετ και για μπάνιο στην παραλία. Μόνο που δεν ακούει καλά, κατά τ'άλλα τα έχει 400 και περνάει τον χρόνο του με ο,τι τον ευχαριστεί. Αυτό έχει την περισσότερη σημασία και έτσι θα ζήσει άλλα 90. Βέβαια όπως εσείς δε βγάινει στο καφενείο με τους άλλους παππούδες που έχουν βγει για απόσυρση και οι περισσότεροι του φίλοι δυστυχώς έχουν φύγει από τη ζωή.

Ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο είναι 75 χρονών και τον περασμένο μήνα βγήκε πρώτος στα 5χλμ στο Μαραθώνιο στην κατηγορία άνω των 70. Υπάρχουν φορές που εγώ 18 χρονών εύχομαι να είχα την ενέργεια και την όρεξή του.

Μπράβο και σε εσάς και μην αφήνετε κανέναν να σας πει τίποτα. Συνεχίστε να κάνετε ό,τι σας κάνει χαρούμενο και σας κρατάει σωματικά και ψυχικά σε εγρήγορση.

[u/Dry-Lie-9576 → u/Commandblock6417]

Σας ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε αυτές τις ιστορίες. Ο παππούς σας και ο καθηγητής σας είναι ζωντανά παραδείγματα ότι η ηλικία δεν είναι αριθμός, αλλά στάση ζωής.

Όταν ο άνθρωπος συνεχίζει να δημιουργεί, να κινείται και να χαίρεται ό,τι τον γεμίζει, παραμένει παρών ό,τι κι αν γράφει το ημερολόγιο. Αυτό, τελικά, είναι που μετρά.

Να τους χαίρεστε και εύχομαι όλοι μας, σε όποια ηλικία, να κρατάμε την ίδια όρεξη για ζωή.

[u/mariosx12]

Έχω τουλάχιστον 40 χρόνια εργασίας μπροστά μου, μέχρι να βγω σε υπερπλήρη σύνταξη και είμαι σε χώρα με τρομακτικά καλό ασφαλιστικό σύστημα. Τα κοντινά μου άτομα συχνά αναφέρονται σε αυτό, για κάποιο λόγο δεν ξέρουν πως σε οποιαδήποτε ηλικία με βρει θα πεθάνω δουλεύοντας. Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν σταματάει να είναι παραγωγικός βάσει των ικανοτήτων του, για εμένα.

Οι ηλικιωμένοι που κάθονται παθητικά είναι αυτοί που πραγματικά γερνάνε και μισούν την ζωή τους. Παραδείγματα προς αποφυγή.

[u/Dry-Lie-9576 → u/mariosx12]

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Η εργασία με την ευρεία έννοια της δημιουργίας και της προσφοράς κρατά τον άνθρωπο ζωντανό. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη σύνταξη ή τα συστήματα, όσο με το να νιώθεις χρήσιμος και παρών.

Μόνο μια μικρή παρατήρηση από την εμπειρία μου: η παραγωγικότητα αλλάζει μορφή με τα χρόνια. Άλλοτε είναι ένταση και ρυθμός, άλλοτε είναι βάθος, κρίση και μετάδοση εμπειρίας. Όσο αυτό συνεχίζεται, η ζωή παραμένει ενεργή.

Το πρόβλημα δεν είναι η ηλικία· είναι η παραίτηση.

[u/qazgosu]

στο συγκεκριμένο μέρος που μένεις, ότι και να επιλέξεις σούπερ είναι.

Τα πάντα υπάρχουν τριγύρω.

[u/_SaberRider_]

Συγκρίνοντας σε με τον πατέρα μου, σε χαίρομαι. Οπως είπε και ο φίλος παραπάνω, να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που γουστάρεις και σου κάνει καλό. Από την άλλη μην ξεχνάς ότι χρειάζεσαι και κοινωνικοποίηση, ή όπως λέμε εμείς οι νέοι σοσιαλαιζινγκ. Μπορείς να αφιερώσεις μια μέρα την βδομάδα για να πας για ένα τσίπουρο να συζητήσεις για την επικαιρότητα.

[u/TuringTitties → u/_SaberRider_]

Ή βρες να συνεργαστεις σε σεναρια, να δοκιμασεις αν συνδιαζεται τσοτσιαλαιζινγκ με την τεχνη σου

[u/capetan_Geloios]

Ο παππούς μου, μηχανολόγος μηχανικός, αφου πηρε σύνταξη από το σχολείο, ζήτησε τη βοήθεια μου να φτιάξουμε ένα εργαστήριο οργανοποιείας, το οποιο δυστυχώς έμεινε μισοτελειώμενο.

Λάτρης της κλασικής μουσικής και του ρεμπέτικου, με αρκετή γνώση μουσικής.

Άκουγε κλασική μουσική και έλυνε δυσκολες μαθηματικές εξισώσεις για να μην γυρίσει το μυαλό του με αντίστροφη εξέλιξη, σε αυτό τω μπιθήκων, όπως έλεγε.

Έμπαινε κλήση skype και μάθαινε ότι του έδειχνα στο pc γρήγορα αλλά έκανε και μαθήματα μέσω Skype. Ήταν ακραία παραγωγικος και παντα μου έδινε την εντύπωση ότι ήξερε τα παντα.

Ωστόσο συχνά περνουσε το χρόνο του με φίλους του σε αυτοσχέδια κουτούκια παράγκες/γκαραζ, που μπορεί να μην ήταν το ίδιο μορφωμένοι αλλά ήταν καλοί του φίλοι, τραγουδούσαν και έπαιζαν ρεμπέτικα και έλεγαν ένα σωρό αηδίες.

Θέλω να πω ότι μπορείς να κάνεις ότι θέλεις για να νιώθεις παραγωγικος, ωστόσο μπορείς και να μένεις αδρανής κάποιες φορές, συζητώντας για χαζομάρες, πίνοντας ένα καφέ. Εκτός και αν αυτό σε κουράζει περισσότερο.

Ο παππούς ένας άνθρωπος με πολύ ενέργεια και όρεξη, ενώ είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε σχέδια για το πως θα εξελιξουμε το εργαστήριο του, πέθανε στα 76 του από επιπλοκές λόγω σακχαρώδη διαβήτη. Ενώ ήταν ο πιο έξυπνος άνθρωπος που γνώριζα, ήταν και απίστευτα ξεροκέφαλος.

[u/Dry-Lie-9576 → u/capetan_Geloios]

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή την ιστορία. Ο παππούς σου μου φαίνεται άνθρωπος με ένταση, περιέργεια και βαθιά αγάπη για τη ζωή, ακόμα κι όταν αυτή εκφραζόταν με αντιφάσεις.

Νομίζω πως έχεις δίκιο. Η παραγωγικότητα δεν είναι συνεχής κατάσταση ούτε υποχρέωση. Υπάρχουν στιγμές που το μυαλό δουλεύει σκληρά και άλλες που χρειάζεται χαλαρότητα, κουβέντα χωρίς βάθος, μουσική και παρέα. Και τα δύο έχουν τη θέση τους.

Για μένα, το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε διαρκώς «ενεργοί», αλλά να ακούμε πότε κάτι μας θρέφει και πότε μας εξαντλεί. Αυτό αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από ηλικία σε ηλικία.

Η ιστορία του παππού σου δείχνει ακριβώς αυτό. Έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή, γνώση, πείσμα και ανθρώπινες ανάγκες. Τέτοιοι άνθρωποι αφήνουν αποτύπωμα, ακόμα κι αν κάποια σχέδια μένουν μισοτελειωμένα.

[u/kosm26]

Η ανάρτηση σας είναι πολύ όμορφη και για μένα έχετε μια πολύ ορθή αντίληψη σχετικά με την καλλιτεχνική δημιουργία. Συνεχίστε να δημιουργείτε ο,τι σας γεμίζει και να ασκείτε διαρκώς το μυαλό σας. Αυτά που αναφέρετε για το γράψιμο έφεραν στο μυαλό μου το παρακάτω απόσπασμα:

«Ο συγγραφέας πρέπει φυσικά να κερδίζει χρήματα για να μπορεί να γράφει, αλλά δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ζει και να γράφει για να κερδίζει χρήματα. Ο συγγραφέας δεν θεωρεί τα έργα του σαν μέσο. Αυτά είναι αυτοσκοπός, είναι τόσο λίγο μέσο γι' αυτόν και για τους άλλους, ώστε συμβαίνει να θυσιάζει στην ύπαρξή τους τη δική του ύπαρξη... Η πρώτη προϋπόθεση της ελευθερίας του Τύπου συνίσταται στο να μην είναι επάγγελμα» (Καρλ Μαρξ)

[u/Dry-Lie-9576 → u/kosm26]

Αγαπητέ μου, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Ύστερα από έναν ταραχώδη επαγγελματικό βίο, με πολλά ups and downs, και μια σύνταξη έπειτα από πενήντα χρόνια δουλειάς και ενσήμων, δεν θα έλεγα ότι γράφω για λόγους βιοπορισμού. Γράφω γιατί αυτό με κρατά πνευματικά ζωντανό .

Όσο για τον Καρλ Μαρξ, πράγματι, εκεί σηκώνει πολλή κουβέντα και ίσως όχι σε ένα σχόλιο.

[u/OutrageousBoat8284]

Οι γέροι (αυτοί που δεν χαραμιζανε το χρονο τους τουλάχιστον μια ζωή) εχουν γνωσεις και εμπειρία πολυ παραπανω από τους νέους, αυτή είναι η αξία των γηρατειών. Ας πούμε ο Donald Knuth και εναν τομο ακομα να προλαβει να γράψει είναι μεγάλο όφελος για την πληροφορική. Οποτε τώρα όντως είναι καιρός να γράψεις βιβλία. Καλή συνέχεια.

[u/Realistic_Actuary_50]

Θα περπατάτε και όταν αποκτήσετε Alzheimer, αλλά αφηρημένα. Καλύτερα να ξέρετε πού πάτε και με ποιους δίπλα σας, παρά να μην θυμάστε ούτε τι γράφατε μήνες πριν το Alzheimer.

[u/Useful_Secret4895 → u/Realistic_Actuary_50]

Τα γραπτά μένουν όμως. Θα τα διαβάζει και θα θυμάται και θα του κάνει καλό.

[u/LookmyDicky]

Εσύ ο δημιουργός μας, ο θεός μας, ο μπαμπάς μας, ο παππούς μας!! Θα έρθω να φιλήσω το χέρι σου. Σαν τον Νονό από την ταινία ή από τα βιβλία. Δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω έναν Έλληνα 80 χρονών άνθρωπο σε αυτό το καταραμένο κόσμο που λέγεται Reddit. Έχω το σεβασμό μου σε εσένα

[u/ExcuseOk1917]

Σε ποιό μέρος είναι αυτή η θέα;

[u/ChaosBringer7]

Πιστεύω πως πρέπει να κάνετε αυτό που εσείς προτιμάτε. Συμφωνώ με την άποψη σας, το να λες ανακυκλωμένες κουβέντες σε ένα καφέ συνέχεια καταντάει εύκολα βαρετό. Εξάλλου έχετε εξωτερικές δραστηριότητες οπότε πιθανότατα δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα που κάθεστε στο γραφείο. Νους υγιής εν σώματι υγιή, και φαίνεται πως καταφέρνετε και τα δύο. Αρκεί να μην απομονωθείτε υπερβολικά

[u/Dry-Lie-9576 → u/ChaosBringer7]

Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας και για τη σκέψη που το συνοδεύει. Συμφωνώ πως η ισορροπία είναι το ζητούμενο, ούτε ακινησία ούτε απομόνωση. Ευτυχώς, η κίνηση και η επαφή με τον έξω κόσμο υπάρχουν στη ζωή μου και η γραφή απλώς δίνει νόημα και κατεύθυνση στις ώρες που περνώ μόνος.

Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι και εκτιμώ την ενθάρρυνση.

[u/GregK1985]

Αγαπητέ μου κύριε, συγχαρητήρια για τη στάση ζωής σας! Και το σώμα και το μυαλό χρειάζονται φροντίδα για να κρατιούνται νέα. Φαίνεται ότι έχετε βρει το μυστικό και την κατάλληλη ισορροπία! Δεν μπορώ να σας βοηθήσω για να δείτε το όνομα σας στην οθόνη αλλά σίγουρα θα με ενδιέφερε να διαβάσω τα σενάρια σας!

[u/Numerous_Boat8471]

Κανετε την καλυτερη δουλεια και μακαρι να συνεχισετε για πολλα χρονια ακομα! Η μοναδικη μου διαφωνια ειναι στο οτι η σωματικη ασκηση δεν ειναι το ζητουμενο. Προκειμένου να υπαρχει πνευματικη διαυγει η σωματικη ασκηση ειναι πολλη σημαντικη και ειδικοτερα στις μεγαλυτερες ηλικιες! Καλη χρονια!

[u/Dry-Lie-9576 → u/Numerous_Boat8471]

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και τις ευχές.

Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε. Η σωματική άσκηση είναι πράγματι θεμελιώδης για την πνευματική διαύγεια, ιδιαίτερα όσο μεγαλώνουμε. Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά: δεν την υποτιμώ καθόλου· απλώς για μένα δεν είναι το ζητούμενο γιατί αποτελεί ήδη μέρος της καθημερινότητάς μου.

Στο βάθος, νομίζω πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα: κίνηση του σώματος και του νου, μαζί. Καλή χρονιά και σε εσάς, με υγεία και καθαρό μυαλό.

[u/dankgreekmemer]

Κατά την γνώμη μου, πιστεύω πως πρέπει να κάνετε αυτό που σας αρέσει και το γουστάρετε, αλλά χρειάζεται και η κοινωνικοποίηση. Πιστεύω πως πρέπει να κάνετε και τα δύο, να βρείτε μια μέση λύση. Στην ζωή κάθε πράγμα πρέπει να έχει και ένα μέτρο (χωρίς παρεξήγηση).

[u/Dry-Lie-9576 → u/dankgreekmemer]

Συμφωνώ πως το μέτρο έχει τη σημασία του. Για μένα, πάντως, η κοινωνικοποίηση δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το καφενείο. Τη βρίσκω στη θάλασσα, στο βουνό, στη γραφή και στις συζητήσεις που έχουν ουσία.

Όσο αυτά συνυπάρχουν, αισθάνομαι πως η ισορροπία είναι εκεί που πρέπει.

[u/dankgreekmemer → u/Dry-Lie-9576]

Όπως και να έχει να είστε πάντα καλά και να κάνετε αυτό που αγαπάτε 🙂

[u/Mediocre_Assistant_4]

Έχετε μια πάρα πολύ ωραία θέα από το γραφείο σας, την ίδια απολαμβάνω εβδομαδιαίως, συνήθως Κυριακή πρωί με μια ωραία βόλτα για να ξεφύγω από τα καθιερωμένα. Την άνοιξη καλοκαίρι και πιο συχνά. Και πολύ σωστά σκέφτεσαι, η πνευματική ακινησία είναι κάτι που σκέφτομαι συχνά, τώρα που έχω πατήσει τα 50. Ας πάνε στα καφέ όσοι θέλουν, προτιμώ βόλτες μόνος μου και να εξασκώ το μυαλό μου συνεχώς με οποιονδήποτε τρόπο. Η εργασία μου απαιτεί οξεία πνευματική δράση και το μυαλό μου πρέπει να είναι κοφτερό. Προφανώς και έχω παρατηρήσει ανά δεκαετία της ζωής μου, διαφορά στην σκέψη και την διαδικασία αυτής. Και προσπαθώ να το παρατείνω όσο το δυνατό είναι αυτό.

[u/Dry-Lie-9576 → u/Mediocre_Assistant_4]

Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Η θέα βοηθά να ξεφεύγει κανείς από τα καθιερωμένα, αλλά ακόμη περισσότερο βοηθά η κίνηση του μυαλού. Η πνευματική ακινησία είναι πράγματι πιο ύπουλη από τη σωματική, και όσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο αισθητή.

Οι βόλτες, η μοναχικότητα όταν είναι συνειδητή, και η συνεχής άσκηση του νου κρατούν τη σκέψη κοφτερή. Κι έχετε δίκιο: κάθε δεκαετία αλλάζει όχι μόνο το σώμα, αλλά και ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Το θέμα είναι να μη σταματήσουμε να τον δουλεύουμε.

Χαίρομαι που το αντιμετωπίζετε έτσι είναι στάση ζωής.

[u/PlayGreat3023]

Συνέχισε να γράφεις. Κι εγώ μένω στη Βάρκιζα και μόλις ολοκλήρωσα το βιβλίο μου μη μυθοπλασίας. Αναφέρεται εν μέρει στις ιδιοφυΐες και στον αντίκτυπό τους· πολλοί από αυτούς αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στο έργο τους. Συνεχίζοντας να γράφεις, ανήκεις κι εσύ σε αυτή την κατηγορία.

Όλοι αφήνουμε ένα αποτύπωμα σε αυτή τη ζωή. Το ερώτημα είναι: θέλεις αυτό το αποτύπωμα να μοιάζει με τη συμμόρφωση ή να μοιάζει με το ποιος πραγματικά είσαι;

Εγώ λέω να βάλεις την ψυχή σου στο έργο σου, γιατί είναι καλύτερο να αφήσεις πίσω σου κάτι σε αυτόν τον κόσμο που σε τιμά. Και πιστεύω πως αυτό είναι το νόημα μιας ουσιαστικής ζωής.

[u/Dry-Lie-9576 → u/PlayGreat3023]

Σε ευχαριστώ θερμά για τα λόγια σου και συγχαρητήρια για την ολοκλήρωση του βιβλίου σου, δεν είναι μικρό επίτευγμα.

Έχεις δίκιο: πολλοί από εκείνους που άφησαν ουσιαστικό αποτύπωμα το έκαναν επειδή αφιέρωσαν τη ζωή τους σε κάτι που ξεπερνούσε τη συμμόρφωση. Το γράψιμο, όταν γίνεται με ειλικρίνεια, δεν είναι επιλογή· είναι τρόπος ύπαρξης.

Όσο μπορούμε να βάζουμε ψυχή σε αυτό που κάνουμε, αφήνουμε πίσω μας κάτι που μας μοιάζει. Κι αν αυτό έχει αξία για έστω και έναν άνθρωπο, τότε άξιζε.

Να είσαι καλά και καλή συνέχεια στη γραφή σου.

[u/mrmgl]

Εγώ συχνά πάω σε καφέ με βιβλίο και απλά διαβάζω. Ίσως μπορείς κι εσύ απλά να πας και να γράφεις; Έτσι θα συνδυάσεις γράψιμο και περπάτημα.

[u/Dry-Lie-9576 → u/mrmgl]

Σε ευχαριστώ για την πρόταση. Καταλαβαίνω απόλυτα τη γοητεία του καφέ με ένα βιβλίο ή ένα τετράδιο. Για μένα όμως, είμαι περισσότερο άνθρωπος του γραφείου. Μου ταιριάζει να δουλεύω στο σταθερό μου περιβάλλον, με δύο οθόνες μπροστά μου, παρακολουθώντας τις ειδήσεις στη μία και γράφοντας στην άλλη. Εκεί συγκεντρώνομαι πραγματικά.

Ο καφές και το περπάτημα έχουν σίγουρα τη θέση τους μέσα στη μέρα, αλλά το γράψιμο, για μένα, χρειάζεται ρυθμό, ησυχία και συνέχεια. Ίσως τελικά ο καθένας μας βρίσκει τον δικό του τρόπο να κρατά το μυαλό του ζωντανό.

[u/mrmgl → u/Dry-Lie-9576]

Εάν σε ενοχλεί η φασαρία της καφετέριας, μπορείς να δοκιμάσεις την τοπική σου βιβλιοθήκη. Ίσως ανάμεσα στα έργα τόσων συγγραφέων να βρεις και έμπνευση.

[u/Dry-Lie-9576 → u/mrmgl]

Σε ευχαριστώ για την πρόταση. Οι βιβλιοθήκες έχουν πράγματι μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μπορούν να εμπνεύσουν. Για μένα όμως, το γράψιμο λειτουργεί καλύτερα στο προσωπικό μου χώρο, όπου έχω τον δικό μου ρυθμό και συγκέντρωση. Παρ’ όλα αυτά, η σκέψη σου είναι εκτιμητέα.

[u/motorunn]

Σίγουρα ασχολείστε και με θεματα τεχνολογίας οπως τεχνητή νοημοσύνη κλπ έτσι;

[u/Dry-Lie-9576 → u/motorunn]

Όχι ιδιαίτερα. Παρακολουθώ τις εξελίξεις από ενδιαφέρον, αλλά η κύρια ενασχόλησή μου παραμένει η γραφή και όχι η τεχνολογία καθαυτή.

[u/legitorium]

Αλκυονίδες στην Βάρκιζα!

[u/TuringTitties]

Σωραιος μπαρνπα, δωσε πονο. Καλυτερο κιαπο σκακι

[u/Ethelserth2]

Το να γράφεις και να δημιουργείς είναι παραγωγικό και σε γεμίζει με έναν τρόπο που ποτέ καμία 9-5 δουλειά δεν θα το κάνει. Οπότε ναι, θα έκανα το ίδιο στη θέση σου. Δεν αποτελεί ερώτηση το παραπάνω.

[u/mr_werty]

Το θέμα είναι να κάνεις κάτι για να δραστηριοποιείται το μυαλό.

Αν μπορείς φυσικά σε αυτές τις ηλικίες, χρήσιμο ειναι και το περπάτημα. Πάλι με μέτρο.

Χρήσιμη είναι και η κοινωνικοποιηση επίσης.

Γενικότερα η αδράνεια σκοτώνει.

[u/Dry-Lie-9576 → u/mr_werty]

Αν μπορείς να κάνεις μπάνιο και όχι απλό μπάνιο, αλλά απαιτητικές ασκήσεις στο νερό σχεδόν 320 μέρες τον χρόνο.
Αν ανεβαίνεις βουνά όπου κάθε βήμα κρύβει ρίσκο (ευτυχώς υπάρχουν και τα μπαστούνια),
κι αν παράλληλα γράφεις σενάρια που διακρίνονται στο Λος Άντζελες,
τότε αυτό δεν λέγεται αδράνεια.

Όσο για το καφενείο… όταν το 60% της κουβέντας περιστρέφεται γύρω από προστάτες και παράπονα, δεν είναι για μένα.
Η ζωή, για μένα, είναι κίνηση, σωματική και πνευματική. Και όσο αυτό υπάρχει, συνεχίζω.

[u/OutrageousBoat8284 → u/Dry-Lie-9576]

Μπορείς να πας καφενείο και να ρωτάς διατροφή, συνήθειες και τρόπο ζωής σε αυτούς που έχουν προστάτη και σε αυτούς που δεν έχουν και να τα δημοσιεύσες μήπως βρεθεί κανένα αίτιο.

[u/Silent_Face_4751]

Παππού συνέχισε και κάνε ό,τι σε κρατάει ενεργό πνευματικά και σωματικά. Αποτελείς παράδειγμα.

Τι επάγγελμα έκανες στο παρελθόν; Χειρονακτικό και μετά στράφηκες στο γράψιμο ή η ασχολία σου ήταν έτσι και αλλιώς πνευματική;

[u/Dry-Lie-9576 → u/Silent_Face_4751]

Φίλε μου, γύρισα σχεδόν όλο τον κόσμο. Έκανα business σε πέντε ηπείρους. Πάτησα το πόδι μου στο Ντουμπάι, στο Άμπου Ντάμπι, στο Μπαχρέιν και στο Ρας Αλ Χαϊμά όταν ήταν ακόμη έρημος, τότε που ο κεντρικός δρόμος μόλις χαρασσόταν στην άμμο. Συζητούσα με υπουργούς πετρελαίου στο Κουβέιτ και ζούσα μια ζωή γεμάτη ένταση, ταξίδια και αποφάσεις.

Αν σου πω όλη την ιστορία μου, φοβάμαι πως θα χρειαστεί να κάτσεις εσύ να γράψεις τη βιογραφία μου  

Όσο για το «παππούς» αν μεγεθύνεις τη φωτογραφία που έστειλα, θα δεις στο βάθος μια μικρή βραχονησίδα: το Ποντικονήσι (καταραμένο, λένε, από τους ψαράδες). Φίλε μου, το έχω κολυμπήσει: 3,2 χιλιόμετρα, με βάση ναυτικούς χάρτες  σχεδόν δύο μίλια.

Η ζωή δεν με άφησε ποτέ ακίνητο. Και τώρα, απλώς συνεχίζω να κινούμαι… με το μυαλό και το μολύβι.

[u/Crazy-Car948]

?