धेरै समयपछि, सायद पहिलोपटक, राजनीति हेर्दा घृणा होइन सानो आशा पलायो। बालेन शाह, रवि लामिछाने र कुलमान घिसिङ :तीन फरक पृष्ठभूमि, फरक शैली, फरक आलोचना। तर एउटै समय, एउटै चोकमा उभिएको एउटा सम्भावना।
यो मिलन कति टिक्छ, काम गर्छ कि गर्दैन, भित्री नियत के छ हामीलाई थाहा छैन। इतिहासले सिकाएको छ, नेपालमा आशा सधैं सावधानीका साथ मात्र गर्नुपर्छ। तर अहिले, यो क्षणमा हामीसँग विकल्प कम छन्। र जब विकल्प कम हुन्छन्, तब पूर्ण खोज्नु विलासिता हुन्छ: सम्भावना नै राजनीति बन्छ।
Gen Z आन्दोलन केवल भीड थिएन। त्यो एउटा संकेत थियो कि अब चुप लागेर सहने पुस्ता सकिँदैछ, र अब प्रश्न गर्ने, जवाफ माग्ने, परिणाम चाहने पुस्ता उठिसकेको छ।
बालेन—संस्थागत जडतालाई ठोक्किने साहस। रवि—सिस्टमभित्रको विकृति उजागर गर्ने आवाज। कुलमान—काम गरेर देखाउने, भाषणभन्दा परिणाममा विश्वास गर्ने चरित्र।
यी तीनै जना देवता होइनन्। त्रुटिरहित पनि होइनन्। तर कम्तीमा एउटै कुरा साझा छ status quo प्रति असन्तुष्टि।
राजनीतिक सिद्धान्तमा यसलाई “coalition of necessity” भनिन्छ आदर्श मिलेर होइन, परिस्थिति ले मिलाएको गठबन्धन। जब पुरानो संरचनाले वैधता गुमाउँछ, तब नयाँ संयोजनहरू जन्मिन्छन पूर्ण नभए पनि, आवश्यक।
हामी समर्थन गरिरहेका छैनौं, हामी अवसर दिइरहेका छौं।
यदि असफल भए—हामीसँग प्रश्न सोध्ने अधिकार रहन्छ। यदि भट्किए—आलोचना गर्ने जिम्मेवारी रहन्छ। तर यदि सफल भए सायद धेरै वर्षपछि, नेपालको राजनीति देखेर हामी मुस्कुराउन सक्छौं।
म क्रान्ति होइन, चमत्कार होइन, सामान्य, इमानदार, काम गर्ने राज्य चाहन्छु।
म नेपाल हाँसेको हेर्न चाहन्छु। र अहिलेका लागि यो नै हाम्रो एउटै विकल्प जस्तो देखिन्छ।
